Ξύπνησες σήμερα κι όλα ήταν μαύρα,
τίποτα όμορφο δεν κατάφερες να δεις και καμία λαμπερή φιγούρα δεν σχηματίστηκε
στον καθρέφτη για σένα. Τίποτα το ωραίο, τίποτα το σωστό. Ξεκίνησες λοιπόν μια
ακόμη ημέρα με μοναδικό θεμέλιο τη μαυρίλα, οι επιλογές σου βασίστηκαν στο
σκοτάδι και βύθισες ξανά τον εαυτό σου στο δρόμο της μοναξιάς με τον τίτλο του
« lone wolf» γιατί έτσι σε βολεύει- κι ας έλεγες σε όλους τριγύρω πως είσαι
ευχαριστημένος με αυτό. Βαθειά μέσα σου όμως γνωρίζεις αρκετά καλά, όσο κι αν
δεν το παραδέχεσαι ούτε στον ίδιο σου τον εαυτό, ότι δεν υπάρχει κάτι το
καθησυχαστικό όντας βολεμένος σε μία κατάσταση που μόνο παίρνει και ως
αντάλλαγμα δίνει μοναχά κενό. Για σένα η αρχή είναι το τέλος και το τέλος η
αρχή.
Περνούσαν οι μέρες, περνούσαν και οι
νύχτες και φως στον ορίζοντα- μηδέν. Πεπεισμένος πως τα πράγματα θα μείνουν ως
έχουν δίχως αλλαγή και κάπως έτσι θα συνεχίσεις να πορεύεσαι και θα αφήσεις τη
ζωή να ξεγλιστρήσει από τις άκρες των δαχτύλων σου.
Υπάρχει γαλήνη στο σκοτάδι, ειδικά σε
αυτό που ούτε το φεγγάρι δεν το καταδέχεται. Όλα μοιάζουν σωστά, τοποθετημένα στην
θέση που τους αρμόζει καταλληλότερα. Πονάς δίχως να ξέρεις την αιτία και σιγά-σιγά
ο εγκέφαλος σου συνηθίζει την παραπάνω ψυχοφθόρα ιστορία, επαναπαύεται. Όλα αυτά
«χάρη στο σκοτάδι». Σε ένα σκότος που σε αγάπησε γι αυτό που κρύβεις πίσω από
τη μάσκα, πίσω από φρούδες ελπίδες και πίσω από κάλπικες υποσχέσεις. Δεν είσαι πλέον
παρίας συναισθημάτων και η άπνοια έγινε η αναπνοή σου.
Ξέχασες όμως κάτι καθοριστικό για τη
ζωή: το όμορφο και το ωραίο το πλάθεις εσύ. Η δύναμη που έχεις ανάγκη κατοικεί
πολύ κοντά σου, το σπιτικό της είναι η ψυχή σου- η ζεστασιά του εσωτερικού σου
κόσμου που μοιάζει με την αγκαλιά της μαμάς όταν το μέτωπο σου έκαιγε αλλά το
υπόλοιπο σώμα βρισκόταν σε παγωνιά. Ακόμη κι αν πιστεύεις πως η δύναμη αυτή
λείπει από τα σωθικά σου, πως την έχασες εδώ και χρόνια ή πως δεν την είχες
ποτέ για να την χάσεις υπάρχει και αυτή η δύναμη είναι εσύ.
Σαν όλους αυτούς κι ακόμη
περισσοτέρους, σαν κι εσένα ήμουν –ίσως να είμαι ακόμη- κι εγώ. Τίποτα δεν με
διαχωρίζει από εσένα, από όλους εκείνους που ζουν εγκλωβισμένοι στις σκέψεις
τους. Το φως δεν καθορίζεται από την υλική του υπόσταση, δεν το έχω δει, δεν
έχω δει καν την λάμψη του κι όμως η σκέψη ότι στο τέλος του αδιεξόδου μπορεί να
το βρω, καθίσταται υπεραρκετή. Όταν το δεις θα το αναγνωρίσεις μονομιάς καθώς η
όψη του συμπληρώνει κάθε κενό, κάθε λάθος μοιάζει σωστό. Πίστεψε λοιπόν σε αυτό
και βρες το προσωπικό σου φως, βρες το κουράγιο και τη δύναμη να σηκωθείς από
το λάκκο στον οποίο έπεσες και έπειτα τον έκανες σπίτι σου, βγες από την λούπα
της μιζέριας και βρες το φως στα μάτια των φίλων, των αγαπημένων, της
οικογένειας και όλων εκείνων που στέκονται δίπλα σου –ακόμη κι αν τώρα δεν τους
βλέπεις είναι σχεδόν σίγουρο πως υπάρχουν άτομα δίπλα σου που θα έδιναν και τη
ζωή τους για εσένα χωρίς καν να τους ζητηθεί. Μπορεί αυτοί οι άνθρωποι να μην
είναι πολλοί, μπορεί να είναι απλά ένα άτομο αλλά το μόνο που έχεις να κάνεις
είναι να παρατηρήσεις τη λάμψη στα μάτια τους, την ίδια λάμψη που δημιουργείται
στις κόρες των ματιών τους όταν κοιτούν τον ήλιο. Άνοιξε λοιπόν τα δικά σου
μάτια και πιο συγκεκριμένα, τα μάτια της ψυχής σου και δες πως υπάρχει καλύτερη
οδός από αυτή που διάλεξες. Αν το να προσπαθήσεις φαντάζει παντελώς αδύνατο
πίστεψε με… Πάντα υπάρχει μια λύση. Και αν αυτή τη στιγμή δεν τη βρίσκεις είναι
γιατί κάνεις αυτό που έκανες στο Λύκειο: κοιτάς το πρόβλημα αποσπασματικά,
δίχως συγκέντρωση στις λεπτομέρειες που το αποτελούν. Κι όταν βρεις το Χ στην
εξίσωση που καλείσαι να επιλύσεις, όλα θα είναι λίγο πιο εύκολα, λίγο πιο
φωτεινά γιατί θα έχεις ανιχνεύσει τη μια άκρη του νήματος και δεν θα βρίσκεσαι
αντιμέτωπος με μια μάζα κλωστών που το τέλος είναι η αρχή και η αρχή το τέλος,
που από όπου κι αν την πιάσεις νόημα δεν θα βγει.
Δεν χρειάζεται να είσαι στα φώτα για
να δεις το φως.
Δεν είναι δύσκολο να
ζήσεις ένα όνειρο, το μόνο που χρειάζεται είναι να κλείσεις τα μάτια και να αφήσεις τη
φαντασία σου να βγει από τα βάθη της ψυχής σου και να δημιουργήσει εικόνες
ιστορίας που δεν έχει γραφτεί ακόμα σε βιβλία. Της δικής σου προσωπικής
ιστορίας- ένα βιβλίο φτιαγμένο από τον πυθμένα του «ποιος» είσαι, φτιαγμένο από
σένα για σένα, για να κλείσεις τα μάτια σου ευτυχισμένος και ολοκληρωμένος-
μοναχά έτσι θα φύγεις πραγματικά ελεύθερος και θα καταφέρεις να αγγίξεις την παραδεισένια
ουτοπία που αρμόζει στον καθένα από εμάς.
Muse
