Θύτης, θύμα- όλα τα ίδια.

Πόσες φορές έδωσες κάτι σε κάποιον άνθρωπο και εκείνος σε έκανε στην άκρη απλά και μόνο επειδή στράγγιξε το «είναι» σου και δεν βρήκε κάτι άλλο να πάρει; Πόσες φορές πούλησες την ψυχή σου στο διάβολο, πόσες φορές κατέβηκες στον Άδη για μία ψυχή που ήταν χαμένη προ πολλού αλλά εσύ αρνήθηκες να πιστέψεις πως κάτι τέτοιο έχει συμβεί;

Γιατί έμαθες να σκάβεις στους βάλτους του μυαλού του κάθε ψυχανώμαλου ψυχο-βιαστή που το μόνο που έχει μάθει σε αυτή τη ζωή είναι να παίρνει και ποτέ να δίνει;

Κάτσε εσύ να αδειάσεις την ομορφιά του εσωτερικού σου κόσμου για να λάβεις την ασχήμια και την βρωμιά που κρύβουν οι γύρω σου μέσα τους. Και ναι ίσως τα λεγόμενα μου τώρα να έρχονται σε πλήρη σύγχυση και αντιπαράθεση με κάποια άλλα μου posts και κάποια διαφορετικά μου «πιστεύω», στα οποία υποστηρίζω ακράδαντα το να ανοίγεσαι και να αγαπάς με όλο σου το είναι όταν το νιώθεις πραγματικά. Και όταν πραγματικά νιώθεις ότι κάποιος άνθρωπος αξίζει να δει το ποιος είσαι.

Με τούτα και με κείνα όμως, φτάνουμε στο σημείο όπου και εγώ η ίδια έρχομαι σε αντιπαράθεση με τα λεγόμενά μου. Γιατί, λοιπόν, να ανοιχτείς σε κάποιον ενώ όλες τις προηγούμενες φορές που το έκανες τα πάντα σου βγήκαν σκάρτα; Γιατί να ρισκάρεις και να αφεθείς στα χέρια κάποιου που ΝΟΜΙΖΕΙΣ πως αξίζει πραγματικά; Κι αν το ένστικτο σου κάνει λάθος; Κι αν αυτά που σου δείχνει είναι ψεύτικα; Κι αν όλα αλλάζουν στο μέλλον όπως γίνεται πάντα;

Και καταλήγω για ακόμη μία φορά στο ίδιο συμπέρασμα: βγάλτε τα προσωπεία και σταματήστε να πληγώνεται τους εαυτούς σας και τους γύρω σας.

Κάποιοι βολεύτηκαν στη θέση του θύματος. Ίσως να μην επέλεξαν αυτή τη θέση αλλά όταν είδαν πως είναι δύσκολο να ξεφύγεις από «μοίρα» σαν κι αυτή, από μία κατάσταση τόσο τραγική, αρνήθηκαν κατηγορηματικά να προσπαθήσουν έστω και λίγο παραπάνω. Αρκέστηκαν στο να περιμένουν τα πάντα να τους έρθουν έτοιμα στο πιάτο. Αλλά όχι φίλε μου, με το να «κλαψομουνιάζεις» συνεχώς και να τραβάς τα μαλλιά σου ισχυριζόμενος πως τίποτα δεν αλλάζει και πως όλα είναι εναντίων σου δεν καταφέρνεις απολύτως τίποτα.

Στην πραγματικότητα το μόνο που καταφέρνεις είναι να σπρώχνεις τους ανθρώπους που θα μπορούσαν να σε αγαπήσουν πραγματικά, να τους σπρώχνεις τόσο μακριά που μόνο με κιάλια θα μπορέσεις να τους ξαναδείς. Ο μόνος δρόμος που ξέρεις να ακολουθείς ανθρωπάκο είναι αυτός της ανάγκης. Κάνεις πράγματα, δίνεις κομμάτια του είναι μόνο όταν χρειάζεσαι κάτι.

Και όταν βλέπεις πως αυτό το «κάτι» το κερδίζεις και χωρίς να προσπαθήσεις τόσο πολύ τότε αυτά τα άτομα, που τόσο απλόχερα σου προσέφεραν κομμάτια του εαυτού τους, γίνονται αυτόματα υποχείρια του υπερεγώ σου. Πιόνια στην αυτοκαταστροφική σου μανία, στην εξάρτηση που έχεις από τον ίδιο σου τον εαυτό. Κι έτσι, από ένα βολεμένο θύμα- μετατρέπεσαι σε κυνηγό. Σε θύτη. Μετατρέπεις τον εαυτό σου σε εχθρό σου, τον κάνεις ίδιο με αυτόν που σε έβαλε στη θέση του θύματος.

Κι έτσι ο φαύλος κύκλος συνεχίζει, κι αρχίζει και τελειώνει μα ποτέ δεν άρχισε για να τελειώσει…Και ποτέ δεν τελείωσε πραγματικά. Μα αν κάτι δεν τελείωσε, τότε πως ξεκίνησε κάτι άλλο; Κι αν όντως τελειώνει κάπου, τότε που ξεκινάει;

Για να φύγουμε όμως λιγάκι από την θέση του κατά συρροή θύματος και του κατά συρροή θύτη a.k.a κυνηγού, θα ήταν σωστό να τονίσω πως όλοι κάνουμε τις επιλογές μας. Λανθασμένες ή ορθές, είναι οι επιλογές μας. Όπως και να έχει μας ανήκουν, σε εμάς και μόνο- σε κανέναν άλλο.

Κι αν λοιπόν βρήκες τον εαυτό σου στη θέση του θύματος αφήνοντας κάποιον ψυχοσυλλέκτη να σου βιάσει το ποιος/ποια είσαι, κι αν λοιπόν βρέθηκες στη θέση του θύτη γιατί κουράστηκες να σε ποδοπατούν και υιοθέτησες την λογική του « ρόδα είναι και γυρίζει» ή το motto « κι όταν κουράζεσαι να πληγώνεσαι, ξεκινάς να πληγώνεις εσύ» ή όπως τέλος πάντων πηγαίνει αυτή η φράση τότε δεν έχω πολλά πράγματα να σου πω. Απλά έχω βρεθεί στη θέση σου και γνωρίζω τον πόνο του να ξεριζώνεις την σταθερότητα σου για να ψάξεις για κάτι καλύτερο. Για τη δική σου ουτοπία.

Αν πρέπει λοιπόν να υιοθετήσεις κάποια άποψη ή κάποιο motto τότε ας είναι κάτι που ελπίζω να σου φανεί χρήσιμο:

«Τίποτα και κανείς δεν αγγίζει την τελειότητα. Κανείς δεν είναι τέλειος. Αλλά όλοι είμαστε τέλειοι για κάποιον άλλον. Ψάξε και βρες την δική σου τελειότητα στα μάτια κάποιου.»

A muse

Μία εικόνα, χίλιες λέξεις

Από μικρή ηλικία, άνηκα στην πλειοψηφία των ατόμων που αρνιόντουσαν πεισματικά να αφήσουν τον οποιοδήποτε να αποθανατίσει την εικόνα τους σε οποιουδήποτε είδος φωτογραφία. Εκτός από αυτό απεχθανόμουν ακόμη και τα σκίτσα, τις ζωγραφιές ή οτιδήποτε μπορούσε να κρατήσει τα χαρακτηριστικά και τις εκφράσεις  της στιγμής αναλλοίωτα στο πέρασμα των χρόνων.

Κατά τη γνώμη μου και μόνο, οι άνθρωποι αλλάζουν. Οι στιγμές όμως που έζησες ή που θα ζήσεις , όχι. Δεν αλλάζουν. Παραμένουν ίδιες όσα χρόνια κι αν περάσουν. Τα συναισθήματα που σου δημιουργούν μένουν χαραγμένα στα βάθη της ψυχής σου για να σου θυμίζουν πως τα νιάτα και η ομορφιά δίνουν δύναμη ακόμα και στον πιο ψυχολογικά γερασμένο άνθρωπο. Ή πως το πέρας του χρόνου αφήνει τα σημάδια του στην εξωτερική σου όψη, όσο και στην εσωτερική σου.

Τι πιο όμορφο όμως από το να έχεις την δυνατότητα να κρατήσεις ζωντανή στο νου σου μία εικόνα όχι μόνο στη μνήμη σου, αλλά και σε κάτι χειροπιαστό. Κάτι το οποίο μπορείς ανά πάσα στιγμή να ανοίξεις το συρτάρι του δωματίου σου και να το βρεις εκεί μπροστά σου. Να σε κοιτάζει όπως ακριβώς το κοιτάς εσύ.

Βέβαια σε καμία περίπτωση δεν αναφέρομαι στο να ζεις την ζωή πίσω από μία φωτογραφική μηχανή ή πίσω από μία βιντεοκάμερα. Αναφέρομαι στο να μπορείς να κοιτάξεις αυτή την ανάμνηση και να ξαναζήσεις πράγματα που ίσως και να τα είχες ξεχάσει. Να αναζωπυρωθούν στα απομεινάρια της ψυχής σου, να αναγεννηθούν έπειτα από απλά την παρουσία μίας θολής ανάμνησης του γεγονότος.

Συνειδητοποίησα τα παραπάνω έπειτα από μία επιδρομή σε παλιές φωτογραφίες, σε εκείνες που ήμουν τίποτα άλλο από ένα μικρό πιτσιρικάκι και χαμογελούσα από καρδίας. Το μόνο που έχω να πω είναι ότι, βγάλτε φωτογραφίες. Όσο περισσότερες μπορείτε. Όσο πιο αυθόρμητες γίνεται. Μαζί με συγγενείς κι ας σας σπάνε τα νεύρα όπως λέει η σημερινή νεολαία, παρέα με φίλους, με γνωστούς και άγνωστους όσο τρελό κι αν σας ακούγεται. Ανεβείτε στα βραχάκια της Ακρόπολης παρέα με ένα καφάσι μπύρες πάρτε αγκαλιά την παρέα σας και τον κάθε άγνωστο που βρίσκεται στην διπλανή παρέα, τραγουδήστε όλοι μαζί σαν να μην υπάρχει αύριο και απαθανατίστε κάθε γέλιο. Ένα κλικ της κάμερας ή του κινητού είναι το μόνο πράγμα που χρειάζεται κανείς. Τίποτα παραπάνω. Μία φωτογραφία από σχεδόν κάθε σας στιγμή.

Είναι λεπτομέρειες που ίσως και να τις ξεχάσεις, ή που ίσως να μην τις έχεις παρατηρήσει καν: το πως λαμπυρίζουν τα μάτια του αγαπημένου σου κάτω από το φως των αστεριών σε μία ερημική παραλία έπειτα από ένα βραδινό μπάνιο κι αρκετά ποτά. Το πώς σε αγκαλιάζουν οι φίλοι σου έπειτα από μεγάλο χρονικό διάστημα  και τα λοιπά και τα λοιπά.

Η φωτογραφία ίσως να δημιουργήθηκε για διαφορετικό σκοπό από αυτόν που πιστεύω εγώ. Αλλά κατά τη γνώμη μου, δημιουργήθηκε για να παραμένουν ατόφιες οι στιγμές και για να προβάλουν τη μαγεία μιας καθαρά αυθόρμητης στιγμής που γελάς με τη ψυχή σου και ας φαίνονται κόκκινα τα μάτια σου, κι ας χαμογελάς στραβά… κι ας είναι με άτομα που πλέον δεν θέλεις να έχεις καμία σχέση. Κι ας πέρασαν τα χρόνια και έχασες τα νιάτα που είχες κάποτε.  

A muse

Αποχωρώ

Φιλίες που ακολουθούν καθαρά και μόνο τα συμφέροντα του καθενός.

«Ε φίλε, εσύ δεν έχεις έκπτωση στο ‘τάδε’ μπαρ;»

«Γλυκιά μου πότε θα πάμε για καφέ με το φιλαράκι σου; Ναι ναι, αυτόν τον κούκλο.»

«Φιλαράκι μου καλό, το γκομενάκι που είχες μαζί τις προάλλες, τι λέει; Πότε θα μας την γνωρίσεις;»

Κι άλλα τέτοια πολλά. Παίρνεις το φτυάρι και ξεκινάς να ανοίγεις τρύπες και τάφους για άτομα που περνάς μαζί τους σχεδόν όλη σου την ημέρα. Κι έρχεσαι μετά και μου λες να σε εμπιστευτώ. Μαχαιριές πίσω από την πλάτη… τις έμαθα από μικρό παιδί. Μεγάλωσα με αυτές. Δεν βγάζω τον πισινούλη μου έξω από το όλα τρυπάκι απλά σου λέω: όταν το κάνεις ακόμα και τώρα μην έρθεις μετά να μου πεις ότι κάποιος σου φέρθηκε με τον ίδιο ακριβώς σκάρτο τρόπο και πληγώθηκε ο ταπεινός εγωισμός σου. Έτσι απλά για να εξηγούμε πως είναι τα πράγματα στην σημερινή κοινωνία. Και αν αυτή τη στιγμή ξοδεύω το χρόνο μου μπροστά από ένα υπολογιστή παρέα με ένα θεόπικρο καφέ και ένα τσιγάρο, είναι γιατί κουράστηκα να κρύβομαι πίσω από το μικρό μου δάχτυλο και να προσποιούμαι πως δεν με ενοχλούν οι μάπες σας όταν σας βλέπω να τρέχετε πίσω από συμφέροντα. 2015 φτάσαμε μάγκες, μεγαλώσατε πια. Κι αν μεγαλώσατε μόνο σωματικά και η ψυχή σας παραμένει παιδική όπως κάνετε κέφι να λέτε, τότε κάτι τέτοιο να το κρατάτε σε όλους τους τομείς – όχι μοναχά στην χαζομάρα που σας χτυπάει στο κεφάλι.

Αν με ρωτήσεις που πήγε η ωριμότητα μου και ο σωστός μου λόγος, θα σου πω ότι ακούω πολλά diss τώρα τελευταία και δεν άντεξα να μην κάνω κι εγώ ένα, στον δικό μου τομέα. Ίσως και να σου πω ότι πολύ απλά κουράστηκα να βλέπω πόση ψευτιά κρύβεται πίσω από τα πλατιά χαμόγελα σας.

Κι αν μου πεις ότι είμαι τα ίδια κόπρανα με αυτούς που αυτή τη στιγμή κατηγορώ, θα σου πω ότι ναι έχω βρεθεί στη θέση τους. Όταν ήμουν ένα άμυαλο δεκαπεντάχρονο στην Τρίτη γυμνασίου που το μόνο που με προβλημάτιζε ήταν ποιο λεωφορείο θα με πάει πιο κοντά στον κινηματογράφο. Μεγαλώστε ρε… καιρός είναι.

Αποχωρώ λοιπόν από τέτοιου είδους φιλίες και σας το υπόσχομαι, την επόμενη φορά το κράξιμο θα είναι από κοντά.

Και περνώντας στο επόμενο επίπεδο ας μιλήσουμε για κάλπικες σχέσεις και πλαστικά συναισθήματα όπως μου αρέσει να τα αποκαλώ.

Για εξήγησε μου ρε κοπελιά, για ποιο λόγο μπλέκεις με άτομα μόνο και μόνο επειδή φοβάσαι να μείνεις μόνη σου; Και θα μου πεις: « Δεν το κάνω για να μην είμαι μόνη μου…» Μα φυσικά και δεν το κάνεις για να μην μείνεις μόνη σου. Φυσικά, ναι…σωστά! Για ξανασκέψου το λίγο.

Τι είχες πει στο παρελθόν; « Πληγώνομαι όταν βλέπω όλους τους άλλους να έχουν κάποιον να τους αγαπά, κάποιον να τους σέβεται.»

Δεν αντιλέγω. Όλοι μας έχουμε ανάγκη κάποιον να μας φροντίζει και να μας νοιάζεται. Ναι μωρή τελειωμένη κοκότα! Όπως έχεις κι εσύ ανάγκη κάποιον να σε αγαπάει και να σε φροντίζει έτσι έχει και το παλικάρι που δουλεύεις ψιλό γαζί. Για ποιο λόγο κάνεις την αποτυχημένη θεατρίνα και του πουλάς τόσο ακριβά την λασπωμένη σου ψυχή; Κι αν σε αποκαλώ βρωμιάρα είναι γιατί πριν πεις «σ’αγαπώ» σε κάποιον σκέψου πόσες φορές το είπες και σε ένα μήνα σου έφυγε.

Μην κάνεις αυτά που δεν θα ήθελες να σου κάνουν. Γιατί μετά θα σου γυρίσει μπούμερανγκ και θα ρωτάς το σύμπαν γιατί επέλεξε εσένα να βιάσει από πρωκτό.

Κι εσύ φίλε, γιατί πουλάς ψεύτικα συναισθήματα σε κοριτσάκια απλά και μόνο για να μην μείνει το κρεβάτι σου άδειο; Έλα να σου δώσω ένα εικοσάρικο να πας σε κάποιο οίκο ανοχής να κάνεις την δουλειά σου χωρίς να χρειαστεί να πηδήξεις και την ψυχή κάποιας κοπέλα που ίσως και να μην το άξιζε. Και στην τελική όλοι κάνουμε λανθασμένες επιλογές αλλά την επόμενη φορά που κάποια θα δει τι κουβαλάς μέσα σου και θα σου πει το «αντίο» , μην σκεφτείς να γυρίσεις να αποκαλέσεις όλες τις γυναίκες πουτάνες και σκρόφες. Μην ξεχνάς ότι και εσύ από γυναίκα προήλθες. Τίμα τα παντελόνια που φοράς και ας χρειαστεί να μείνεις στην χειροκίνητη για αιώνες.

Όσο για σένα, φίλη που κράζεις την κολλητή σου μπροστά της και από πίσω της την εκθειάζεις σαν να μην έχει απολύτως κανένα ελάττωμα, όσο για σένα φίλε άντρα που προτίμησες να κλειστείς στον εαυτό σου για χρόνια παρά να κοροϊδέψεις κάποια ανυποψίαστη κοπέλα, για σένα καλή μου κοπελιά που πέρασες ώρες ολόκληρες κλεισμένη στο ντουμάνι του μυαλού σου μέχρι να βρεις εκείνο που αναζητούσες, ό,τι κι αν ήταν αυτό- δεν γνωρίζω τι να πω. Όλοι εσείς που μεγαλώσατε με αξίες και τις σέβεστε συγχαρητήρια.

Κι όλοι εσείς που ναι μεν μεγαλώσατε με αξίες αλλά κάπου στην πορεία χάσατε το δρόμο σας, ελπίζω αυτό το άρθρο να είναι μια μικρή επαγρύπνηση στις πληγωμένες σας καρδιές.

Αποχωρώ.  

A muse