Φόβος

Ένας φτωχός άνθρωπος, κάποιος που δεν έχει απολύτως τίποτα δεν φοβάται να χάσει και τα λιγοστά που κατέχει στην ιδιοκτησία του. «Τι είχαμε, τι χάσαμε». Ζει την ζωή του βασιζόμενος σε αυτό το μοτίβο. Όταν θέλεις τα πολλά, χάνεις και τα λίγα οπότε σεβάσου αυτά που ήδη έχεις και στάματα να γυρεύεις τα περισσότερα.

 Ένας πλούσιος εν αντίθεση, αποκτά νέα πράγματα συνεχώς. Κάθε στιγμή της ζωής του παλεύει για κάτι καινούριο. Για κάτι νέο. Για κάτι παραπάνω. Παλεύει… Σχήμα λόγου.

Περνώντας σε συναισθηματικό επίπεδο, τα πράγματα δεν αλλάζουν και τόσο πολύ. Ας το πάρουμε στο σημείο της εφηβείας. Φανταστείτε ένα αγόρι η ένα κορίτσι με πολλούς ερωτικούς συντρόφους. Όταν κάποιος από αυτούς αποφασίσει να τους αφήσει, δεν αλλάζουν και πολλά στη ζωή  τους.

«Ένας λιγότερος σιγά.»

 Για σκεφτείτε όμως τι γίνεται όταν το « ένα ίσον κανένα» περάσει σε φυσιολογικό επίπεδο. Με το που σου χτυπήσει ο έρωτας την πόρτα και το φτερωτό αγγελάκι σε χτυπήσει κατά-κέφαλα με τα βέλη του, αδυνατείς να καταλάβεις τι σου συμβαίνει. Ξάφνου τα πάντα περιφέρονται γύρω από τον/την αγαπημένο/η σου. Φοβάσαι να τον χάσεις. Φοβάσαι να μένεις μακριά του. Φοβάσαι για την υγεία του – ψυχολογική και σωματική.

“ How dangerous, she thought, to finally have something worth losing.”

Όταν λοιπόν βρίσκεις κάτι το οποίο αν το χάσεις, θα σου στοιχήσει, οι φόβοι σου περνούν σε ένα τελείως διαφορετικό επίπεδο. Η παράνοια σου κτυπάει κόκκινο και κάθε στιγμή της ημέρας τα κύτταρα σου βρίσκονται σε εγρήγορση. Μήπως και κάτι συμβεί. Μήπως και κάτι γίνει.

Πόσο μα πόσο επικίνδυνο…

Και όντως, πόσο επικίνδυνο το να έχεις κάτι το οποίο αν το χάσεις, να σου στοιχήσει. Κάποιες φορές, να σου στοιχίζει ένα κομμάτι της ψυχής σου. Του εαυτού σου. Να σε αφήνει μισό η ακόμα και άδειο.

A muse

Μόνος από επιλογή

Υπάρχουν στιγμές που ο καθένας θα ήθελε να καθίσει μόνος του, σε ένα τραπεζάκι στην γωνιά μια καφετέριας παρέα μόνο με τον καφέ του και τον υπολογιστή του και απλά να περάσει το χρόνο του στην μοναξιά του, δίχως κανέναν παρά μόνο την εξάρτηση της καφεΐνης και του διαδικτύου. Υπάρχουν άτομα που κάτι τέτοιο, το κάνουν μονάχα από επιλογή, υπάρχουν όμως και άτομα που την συγκεκριμένη ενέργεια την κάνουν δίχως να μπορούν να πράξουν διαφορετικά.

Είναι απλά και μόνο μία συνήθεια που υπάρχει στην ζωή τους από τότε που ήταν σε μικρή ηλικία χωρίς να έχουν με κάτι άλλο να γεμίσουν τη ζωή τους. Το χρόνο τους.

 Δεν είναι κάτι το οποίο το κάνουν επειδή τους αρέσει, είναι απλά και μόνο κάτι που το κάνουν επειδή δεν γίνεται διαφορετικά, είναι υποχρεωμένοι από τον ίδιο τους τον εαυτό.

 Ορισμένοι, είναι ευτυχισμένοι στην  μοναξιά τους, την επιλέγουν, την θέλουν, την αποζητούν.

Είναι και άλλοι που η μοναξιά είναι η μοναδική τους φίλη, η μοναδική τους γνωστή, ο μόνος του συγγενής, ο μόνος αγαπημένος. Μπορεί να μην τους αρέσει, μπορεί να μην τους εξιτάρει η ησυχία και η ολοκληρωτική απραξία. Αλλά δεν έχουν άλλη επιλογή.

Σε τέτοιες περιπτώσεις η παράνοια, η πλήξη και η μελαγχολία είναι αδιέξοδες πορείες δίχως δρόμο γυρισμού. Είναι σαν να έχεις μπει σε ένα μονοπάτι που μόνο μπροστά μπορεί να τραβήξει- δεν υπάρχει δρόμος διαφυγής αφού το « πήγαινε» είναι εύκολο. Το «έλα» ή η «επιστροφή» δεν υπάρχουν στο δικό τους σύμπαν.

Είναι ακριβώς σαν τους ανθρώπους που έχουν απλά το άσπρο η το μαύρο στη ζωή τους, δεν γνωρίζουν το γκρι. Ο καφές τους θα είναι η γλυκός η σκέτος.  Μέτριος ποτέ. Αγαπούν βαθειά, αγαπούν με όλο τους το είναι. Μισούν το ίδιο δυνατά, απεχθάνονται μέχρι το μεδούλι του κόκκαλου τους. Θα είναι η οι καλύτεροι άνθρωποι του κόσμου, η οι χειρότεροι. Δεν υπάρχει κάτι ενδιάμεσο στις επιλογές τους. Τίποτα το μέτριο, επαναλαμβάνομαι αλλά είναι σημαντικό. Είναι σαν και εμένα. Δεν ντρέπονται να μείνουν μοναχοί τους ανάμεσα σε τόσες παρέες, δεν φοβούνται τη μοναξιά.

 Ίσα ίσα, ορισμένες φορές την χρειάζονται περισσότερο από ότι χρειάζονται τον θόρυβο, την φασαρία, τον όχλο και τους φίλους η την οικογένεια.

Σέβονται περισσότερο εκείνους που κοιτούν το κενό με βλέμμα απλανές παρά εκείνους που για όλα έχουν κάτι να πουν. Οι περισσότεροι από αυτούς, θεωρούνται τρελοί. Η πλειοψηφία αυτών είναι άτομα που καταλήγουν είτε σε κλινικές, είτε σε φυλακές.

Είναι των άκρων, ποτέ των μέσων.

Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που εύκολα μπερδεύουν τη δύναμη του έρωτα με τη σύγχυση της παράνοιας. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που ζουν μια ζωή ολοκληρωμένη και ποτέ δεν μετανιώνουν για τις επιλογές τους. Είναι άνθρωποι τρελοί με βλέμμα χαμένο, είναι άνθρωποι με πολλές επιλογές και συγκεκριμένες πεποιθήσεις. Αλλά λόγο αυτών τον προαναφερθέντων συγκεκριμένων πεποιθήσεων, οι επιλογές που κάνουν σπάνια θα τους βγουν σε καλό. Ακολουθούν μια πορεία που έχει εντάσεις, που περιέχει άτομα του ίδιου είδους που μόνο «κακό» τους κάνουν. Βέβαια, αδυνατώ να καταλάβω πως γίνεται τέτοια άτομα να προξενούν κακό στον οποιονδήποτε. Ειδικά από τη στιγμή που η ίντριγκα που δημιουργούν σε πολλούς ανοίγουν ορίζοντες που μόνο στα πιο τρελά τους όνειρα έχουν καταφέρει να ανακαλύψουν.

Είναι άνθρωποι που δεν αντέχεις να έχεις δίπλα σου αλλά μόλις δεθείς με έναν από αυτούς, σου φαίνεται σχεδόν αδιανόητο να υπάρξεις μακριά τους σε οποιαδήποτε μορφή.

Είναι άτομα, που αγαπούν βαθειά, μισούν όμως βαθύτερα.

Αλλά για να μην ξεφεύγουμε κατά πολύ από το κυρίως θέμα, θα ήθελα σε αυτό το σημείο να τονίσω πως η μοναξιά πολλές φορές σου ανοίγει το μυαλό, ενώ άλλες στο κλείνει αεροστεγώς. Υπάρχουν μέρες και νύχτες που το μόνο που έχεις ανάγκη είναι να μείνεις μόνος. Δεν χρειάζεσαι κάτι άλλο. Μόνο που, σκέφτηκες ποτέ πως ίσως αυτά τα βράδια που το μόνο που χρειάζεσαι είναι η μοναξιά σου, στην πραγματικότητα να χρειάζεσαι πολλά περισσότερα;

Κανείς δεν αξίζει να μένει μόνος. Είτε από επιλογή, είτε από ανάγκη. Η μοναξιά είναι από τα συναισθήματα που λες «Ούτε στον εχθρό μου». Για μένα τουλάχιστον.

Αλλά υπάρχουν κι εκείνες οι απαίσιες στιγμές, που καλύτερα να μένεις μόνος παρά να τραβάς στην κόλαση σου και τους γύρω σου. Υπάρχουν πολλοί δαίμονες στο μυαλό ενός ανθρώπου και το χειρότερο είναι όταν καταφέρνει να τους ανακαλύψει. Δύσκολα δαμάζονται, πολύ πιο δύσκολα συμφιλιώνεσαι μαζί τους. Κι όταν το καταφέρεις, αλλάζεις.

A muse