Ξέρεις τι; Δεν ήθελα κάτι άλλο πέρα από κάποιον να με καταλαβαίνει και να μπορεί να με αγαπήσει παρά τις ατέλειες μου. Ξέρω πως είμαι εγωκεντρική, πως γίνομαι γκρινιάρα. Πως πολλές φορές ζητάω παραπάνω από ότι αντέχεις ή θέλεις να δώσεις. Ξέρω πως πολλές φορές γίνομαι ζηλιάρα, με ενοχλεί που υπάρχουν άλλες γυναίκες στη ζωή σου που δε σε ενοχλεί να βλέπεις μηνύματα τους μα μαζί μου φωνάζεις που σε παίρνω τηλέφωνα όταν δε μπορείς να μιλήσεις κι ας μην το ξέρω ότι είσαι σε δύσκολη στιγμή.
Με ενοχλεί που πια δε σηκώνεις το τηλέφωνο κατευθείαν,
που δεν ακούω πια «έλα τι έγινε; Όλα καλά;» μα πρώτα ακούω «τι έπαθες πάλι;
Γιατί με παίρνεις τόσα τηλέφωνα;»
Ξέρεις νιώθω και εγώ φορές ότι δεν μετράω και τόσο όσο
θα ήθελα. Όχι ότι δεν περνάει η μπογιά μου. Αλλά ότι δεν είμαι αρκετή για αυτόν
που θα ήθελα να είμαι αρκετή. Και θέλω ναι το τέλειο, το υπέροχο. Θέλω αυτό που
μου υποσχέθηκες αυτό που μου φώναζες στα πάρτι ξανά και ξανά. Δε ζήτησα κάτι
παραπάνω από αυτό που μου είπες ότι είσαι διατεθειμένος να προσφέρεις.
Γυρνώ που λες έπειτα από τρία χρόνια στο ίδιο σημείο,
σε εκείνο το Blog που ξεκίνησα με την πεποίθηση ότι θα γίνω μεγάλη
και τρανή, ότι θα συντηρώ τα σχέδια μου από το πρώτο μου όνειρο. Γυρνώ στο ίδιο
σημείο, θα ήθελα πολύ να πω πως είμαι η ίδια που ήμουν τότε μα όσο περνάνε τα
χρόνια χειρότερη νιώθω. Ας προσπαθώ καθημερινά να με φτιάξω, να με διορθώσω, να
με κάνω ίδια και όμοια με όλες εκείνες τις κοινές που είχες μάθει να γεμίζεις
τα κενά σου.
Γυρνώ ξανά στις ίδιες ανασφάλειες, στις ίδιες ζήλιες
και πιάνω τον εαυτό μου να αναρωτιέται όλη του τη ζωή αν είμαι αρκετή. Αν φτάνω
στους ανθρώπους που έχω δίπλα μου, αν είμαι υπερβολική για αυτούς ή μήπως είμαι
λίγη να με φουσκώσω να με τραβήξω να με μεγαλώσω να ταιριάζω στα καλούπια τους.
Να δώσω και εκείνο, να δώσω και το άλλο, να πάρω το βάρος από τους ώμους τους
να τρέξω να προλάβω τις στιγμές τους να τις ζήσω μαζί τους ενώ εκείνοι θα
έπρεπε να με περιμένουν.
Έφτασα 25 και νιώθω κενή και κοινή. Που είναι αυτό το
ιδιαίτερο πλάσμα που ούρλιαζε στους κυνικούς πως ο έρωτας σου δίνει ανάσα; Με
περιόρισαν στα καλούπια τους κι αυτοί και δε ξέρω πια, ποια είμαι. Κατηγορώ
τους άλλους πως δεν κρατούν τις υποσχέσεις που μου δίνουν μα δεν κράτησαν την
μεγαλύτερη υπόσχεση που έδωσα εγώ στον εαυτό μου: μου είχα πει δε θα είμαι πια
ο χαμαιλέοντας κανενός. Πως θα ανήκω σε εμένα και οι επιλογές μου θα είναι
μονάχα βασισμένες σε αυτό που αναζητώ εγώ από τη ζωή μου. Όποιος δε θα μπορούσε
να ακολουθήσει το πλάνο μου, θα έφευγε από αυτή.
Έφτασα που λες 25 και κάθε χρόνος μέσα χωράει μια
δεκαετία και ακούω ανόητους να μου λένε γελώντας «Τι να ξέρεις εσύ; Είσαι μικρή
ακόμα. Έχεις μπροστά σου.» Έχω μπροστά μου ναι, έχω και άλλα τόσα από πίσω να
με τραβούν απτά μαλλιά. Τι να ξέρουν εκείνοι; Είναι μικροί ακόμα. Έχουν μπροστά
τους χρόνο να με μάθουν. Θα δουν κι εκείνοι αυτό που έχουν ανάγκη να δουν και
ικανοποιημένοι θα βγουν απτή ζωή μου. Συνήθειο έγινε.
Οι μεγαλύτεροι μου έρωτες, τα πιο φριχτά μου ψέματα.
Κι όλα τα είπα σε εμένα.
