Γαμημένη
μέρα η σημερινή. Μα εξίσου πανέμορφη, διαφορετική, γεμάτη συναισθήματα,
γνωριμίες, γέλια, φωνές, και φασαρίες. Κυριακή διαφορετική από κάθε άλλη, που
δεν με έφαγε η σαπίλα της μοναξιάς κλεισμένη σε τέσσερις τοίχους με διαφορετικά
χρώματα βαμμένους. Όμορφη και ευχάριστη αυτή η Κυριακή λοιπόν κι ας ώθησα τον
εαυτό μου στο να καταρρακωθεί από ασήμαντες λεπτομέρειες, είναι αυτές που με
κρατάνε ζωντανή. Είναι οι ίδιες λεπτομέρειες που εγκλώβιζαν τα μάτια σου κάθε
φορά που με κοιτούσες. Όμορφη μέρα η σημερινή κι ας μην ήσουν μεγάλο κομμάτι
αυτής, άλλωστε εσύ μου έμαθες πως για να γίνουν ένα δύο άνθρωποι, πρέπει να
είναι εξίσου αυτοτελείς, να μην χάνουν την ιδιαιτερότητα τους και την
προσωπικότητα τους κατά την ένωση των ψυχών και των σωμάτων.
Τα θέλω μου και τα θέλω σου,
διαφορετικά κοινά και των δυο μας.
Κι είδα
λοιπόν πως και σήμερα σε μια μέρα τόσο γεμάτη, η σκέψη μου έτρεχε συνεχώς στην
ύπαρξη σου, περιτριγυριζόταν από αυτή και όποτε έβρισκα κενό ανάμεσα στα
ερωτήματα και στις σκοτούρες που ίσως να αντιμετώπιζα και σήμερα, η μορφή σου
τρύπωνε κρυφά και γαλήνευε τα μέσα μου. Απόψε λοιπόν μου πρόσφερες την
έμπνευση που αποζητούσα τόσο μα τόσο καιρό, την έμπνευση που έβλεπα σιγά-σιγά
να απομακρύνεται και αναρωτιόμουν συνεχώς πότε θα γυρίσει να με αγκαλιάσει
σφιχτά και να με κυλίσει σε αυτή την παλίρροια συναισθημάτων που αποζητώ
καθημερινά. Σα μια δόση σκληρού ναρκωτικού που με καθησυχάζει κατά την εισροή
του στις φλέβες μου και η έλλειψη του μου προκαλεί συσπάσεις- ψυχικές σε αυτή
την περίπτωση.
Άκουσα που
λες πως υπάρχουν άνθρωποι χαμαιλέοντες. Άνθρωποι που προσαρμόζουν τον εαυτό
τους στις ανάγκες των άλλων ώστε να καταφέρουν να εξυπηρετούν καθεμιά τους
ανάγκη. Άνθρωποι καταρρακωμένοι, άνθρωποι που ακολουθούν την νοητική διαταγή
του «αγαπημένου» τους με σκοπό να φτάσουν την απόλυτη ψυχολογική ηδονή μέσω της
ικανοποίησης του άλλου, χωρίς βέβαια κάτι τέτοιο να συμβαίνει. Ή τουλάχιστον
εγώ τον άνθρωπο χαμαιλέοντα έτσι τον αντιλαμβάνομαι οπότε απόψε άκου και τη
δική μου οπτική γωνία.
Αυτός ο άνθρωπος
έμαθε να αντέχει στις κακουχίες της ζωής και να αποτρέπει γεγονότα, να
αποφεύγει καταστάσεις που θέτουν σε κίνδυνο τη ψυχοσύνθεση του- ο τρόπος του; Η
προσαρμογή. Με κάθε άνθρωπο θα ταίριαζε, θα έβρισκε τα σωστά κουμπιά που θα
πατούσε για να κολλούσε απόλυτα με το κομμάτι του παζλ που βρισκόταν δίπλα του
εκείνη τη στιγμή. Δεν τον ένοιαζε η μεγαλύτερη εικόνα, μοναχά να ταιριάξει με
αυτό το κομμάτι.
Πιέζοντας
τις γωνίες του, καλύπτοντας οποιαδήποτε αιχμηρή του άκρη καλούπωσε τον εαυτό
του και τον σουλούπωσε ώστε να γίνει η απάντηση στις ερωτήσεις κάποιου, χωρίς
να ενδιαφέρεται και πολύ για το τι αφήνει πίσω. Βέβαια, οι αιχμηρές μας άκρες
καταφέρνουν να σκίζουν και να τρυπούν κάθε προστατευτικό που ορίσαμε, οι
ανασφάλειες και οι απαιτήσεις μας έπειτα από καταπίεση, ξεπερνούν τα όρια που
θέσαμε. Οι άνθρωποι αυτοί λοιπόν, γεμάτοι ανασφάλειες κι ανάγκες προσποιούνται
πως ανήκουν κάπου και μαθαίνουν να ζουν με αυτό το βάρος. Για πόσο όμως; Πόσο
τραβάει μέχρι να σπάσει; Πόσο αντέχει ένα γυαλί μέχρι να ραγίσει;
Φεύγουν
λοιπόν όταν πια το κομμάτι του παζλ που βρήκαν δεν τους ταιριάζει. Όταν πια οι
ιδιαιτερότητες τους είναι πιο μεγάλες από την πεποίθηση των «θέλω» τους και τα
«πρέπει» παραμερίζονται σε 20 δεύτερα του λεπτού. Έπειτα, ο κρότος της σιγής
τους αντηχεί σε κάθε γωνιά της ψυχής. Φωνάζει η συνείδηση, φωνάζει, ταρακουνά
και χτυπά:
«Φτάνει πια!»
Τέρμα πια η
προσαρμογή, φρένο στις υποχωρήσεις, παύση ολοκληρωτική στους συμβιβασμούς.
Θέλουν αυτό που θέλουν κι όχι επειδή πρέπει, όχι επειδή είναι υποχρεωμένοι αλλά
γιατί η ψυχή κουράστηκε πια να εγκλωβίζει τα άγχη της μέσα σε καλούπια,
κουράστηκε πια να ακολουθεί το «πρέπει» του μυαλού.
Βλέπεις είναι απλά τα πράγματα και
τόσο περίπλοκα ταυτόχρονα που προσωπικά, χάνομαι που και που μέσα σε αυτά.
Είναι φυσικά και οι στιγμές διαύγειας που με βρίσκουν τις πιο κατάλληλες
στιγμές.
Ένα κομμάτι
μονάχα μπορεί να ολοκληρώσει ένα παζλ και να δημιουργήσει μια πανέμορφη εικόνα,
να κουμπώσει ολοκληρωτικά πάνω στις άκρες και στα βαθουλώματα και να
συμπληρώσει κάτι εξίσου πανέμορφο. Αν για μια στιγμή αφήσεις το μυαλό σου
ελεύθερο θα δεις πως ένα μικρό μέρος του παζλ σου , δείχνει ουρανό…όμορφη
εικόνα. Ένα άλλο δείχνει γρασίδι, επίσης όμορφη εικόνα. Συμπληρώνεις λοιπόν τα
κομμάτια της ζωής σου και κάτι λείπει μα νιώθεις αυτοτελείς και μονάχος χωρίς
να έχεις ανάγκη κάποιον στο πλάι σου. Μέχρι που έρχεται εκείνο το κομμάτι που
έλειπε που συμπληρώνει την ομορφιά της ψυχής σου, που σε κάνει να νιώθεις
ολόκληρος κι ας ήταν κάθε κομμάτι σου μια εικόνα γεμάτη ομορφιά και συναίσθημα.
Δυο άνθρωποι λοιπόν πριν καταφέρουν
να ολοκληρώσουν ένα παζλ μαζί πρέπει να είναι εξίσου αυτοτελείς ώστε να καταφέρουν
να γίνουν ένα,
επαναλαμβάνω. Κοίτα ένα παζλ, ζωγραφισμένο και φτιαγμένο με τόση λεπτομέρεια,
ακολουθείς τις γραμμές του και ταξιδεύεις, χαζεύεις τα κομμάτια του και κοιτάς
και τα δικά σου.
Τέρμα πια η
εθελοντική προσαρμογή εκεί που δεν κολλάς. Όταν βρεις το μέρος που ανήκουν τα
κομμάτια σου πίστεψε με θα το καταλάβεις αμέσως, δε θα χρειάζεται προσπάθεια-
απλά, εκεί θα είναι η θέση σου, εκεί θα ανήκεις. Εκεί θα μένεις επειδή τα
«θέλω» σου, κατασπάραξαν τα «πρέπει». Επειδή σου έχουν αφήσει την πόρτα ανοιχτή
μα εσύ αρνείσαι να την περάσεις. Μένεις εκεί και πολεμάς, όχι εναντίων του μα
στο πλάι του και εκείνος στο πλάι σου.
Μάχη και χορός ερωτικός και
παθιασμένος είναι η ζωή, αν έχεις καλό παρτενέρ όλα τα βήματα σου φαίνονται
γνώριμα. Να το θυμάσαι αυτό, εσύ μου το έμαθες.
Muse
