Κολοσσιαία αν και...ασήμαντα

Αναφέρομαι σε ένα γλυκό φιλί στο μέτωπο, σε ένα φευγαλέο χαμόγελο πριν τη λήξη της ημέρας, σε ένα τελευταίο τσιγάρο πριν την Ανατολή του ηλίου, σε μια εξάδα μπύρες σε μια ξεχασμένη παραλία.
 Είναι πράγματα που σε ξεγυμνώνουν από κάθε μορφή προσωπείου που μπορείς να έχεις αναγκαστεί να φοράς κατά τη διάρκεια μιας ρουτινιασμένης ζωής, μιας ρυτιδιασμένης θολούρας του εαυτού σου στην επιφάνεια ενός ολοκαίνουριου καθρέφτη.

Είναι πράγματα και άνθρωποι που σε αφήνουν γυμνό και ευάλωτο σε  συναισθήματα που χρόνια πάλευες να ακυρώσεις. Μοιάζει σαν να ανεβάζουν με μεγάλη ευκολία ένα διακόπτη –που εσύ κατέβασες με κόστος την ίδια σου την ψυχή- και όλα αυτά που κατάφερες να αποκλείσεις, ορμούν στο είναι σου σαν πεινασμένα αρπακτικά και σε κατατρώνε σε κλάσματα δευτερολέπτου. Σε διαλύουν –κι εσένα και ότι άμυνα είχες καταφέρει να χτίσεις- σε αφήνουν ένα ζωντανό όν που πλέον ζει. Και δεν επιβιώνει απλά. Αυτό είναι μεγάλη αλλαγή για κάποιον που είχε συνηθίσει να κρύβεται πίσω από πλαστικές παιδικές μάσκες και να αφήνει τις μέρες να τον προσπερνούν διότι, από εκεί που ζούσε στις σκιές ξαφνικά βρίσκεται στο επίκεντρο του κόσμου, ίσως όχι γενικά και αόριστα. Ίσως συγκεκριμένα και ίσως, στο επίκεντρο του κόσμου κάποιου άλλου ατόμου.

Κι όπως πάντα λέω, η ζωή είναι μία παράσταση χωρίς πρόβες. Σε ανεβάζουν εκεί πάνω στη σκηνή και σε αφήνουν να αυτοσχεδιάσεις. Χωρίς σενάριο. Δίχως κάποιου είδους καθορισμένη ροή. Εσύ επιλέγεις αν θα είσαι πρωταγωνιστής ή κομπάρσος. Εσύ. Κανείς άλλος. Απλά δίνεις τον καλύτερο σου εαυτό στο μέγιστο των δυνατοτήτων σου και ελπίζεις να έχεις καταφέρει κάτι σε αυτή σου την παράσταση. 
Χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει πως η ζωή είναι μία υποκρισία, μιας και αναφέρθηκα σε «παράσταση».

Κι είναι εκείνοι οι άνθρωποι, εκείνες οι στιγμές, εκείνες οι πράξεις κι εκείνες οι καταστάσεις που σου θυμίζουν το λόγο για τον οποίο λάτρευες να στροβιλίζεσαι στη βροχή όταν όλοι οι άλλοι κρατούσαν ομπρέλες…

A muse