Φοίνικας.

«Εγώ ζω τη στιγμή, μεθάω, πίνω και χορεύω σαν να μην υπάρχει αύριο. Περνάω καλά. Άλλωστε, μία φορά είσαι νέος.»

Ναι φίλε μου δεν διαφωνώ, μία φορά είσαι νέος. Αλλά για πες μου μικρέ μου ανώριμε άνθρωπε: αυτές είναι οι χαρές τις νιότης για σένα; Φαίνεται πως έχουμε διαφορετική άποψη.

Αγάπησες ποτέ με την ψυχή σου; Με όλο σου το είναι; Απέκτησαν ποτέ ΟΛΑ τα ερωτικά κομμάτια νόημα για σένα χάρη σε κάποιον; Βυθίστηκες ποτέ στα μάτια κάποιου από την πρώτη στιγμή που το βλέμμα σου κλειδώθηκε στο δικό του; «Έλιωσες» ποτέ με ένα φευγαλέο, αποχαιρετιστήριο άγγιγμα; Γέλασες ποτέ με κάποιο ανιαρό αστείο απλά και μόνο επειδή το είπε ο αγαπημένος σου;

Μην μπερδεύεστε όμως… Τα παραπάνω δεν είναι παρά μόνο ένα πολύ μικρό μέρος του συναισθήματος που αποκαλούμε «έρωτα».

Η «αγάπη» είναι παρόμοιο συναίσθημα μα συνάμα τόσο διαφορετικό. Τόσο πιο έντονο… Ντύνει όλη την γύμνια της ψυχής και δημιουργείται μοναχά όταν η καρδιά γδύνεται κι αφήνεται.

Ωστόσο όση ώρα κι αν αφιερώσω στην έννοια της αγάπης, τίποτα δεν θα είναι αρκετό για να περιγράψει στο έπακρον την μαγεία της. Την δύναμη της. Την δυσκολία της…

Ίσως γίνομαι γλυκανάλατη με τον καιρό αλλά είναι πράγματα που αξίζει να ειπωθούν. Και άλλα που λάμπουν περισσότερο όταν το μυαλό σου βρίσκεται στο σκοτάδι κι απλά βλέπεις το φως τους από απόσταση. Γιατί όταν μια κατάσταση παίρνει τον χρόνο της για να ωριμάσει και έπειτα σκάει εκεί που δεν το περιμένεις… εκεί που έχεις ξεχαστεί, εκεί που είσαι σίγουρος ότι δεν θα ακούσεις αυτό που κάποια στιγμή ήλπιζες, ο κρότος που κάνουν οι λέξεις μέσα στο μυαλό είναι εκατομμύρια φορές πιο ηχηρός από ότι θα ήταν.

Η δική μου συμβουλή σε όλους εκεί έξω;

Ξεγυμνωθείτε ολοκληρωτικά. Κατεβάστε ότι τοίχο χτίσατε γύρω από τον εαυτό σας λόγω των περασμένων ουλών. Ξεγυμνωθείτε. Και δεν εννοώ σωματικά. Μα μόνο μόλις νιώσετε βαθειά μέσα σας πως αξίζει πραγματικά. Μην αναλώνεστε σε «βρώμικα» κρεβάτια και σε πλαστικά συναισθήματα. Μην αφήνετε ανθρώπους να φεύγουν, ανθρώπους που χρειάζεστε. Όλοι χρειαζόμαστε κάποιον. Άλλοι δημιουργούν αυτόν τον «κάποιον» είτε σε ένα κομμάτι χαρτί, είτε μέσα στο μυαλό τους και οι πιο τυχεροί τον βρίσκουν στην πραγματικότητα.

Όμως όποια κι αν είναι η τύχη σας, μόλις βρείτε αυτόν τον άνθρωπο μην τον σπρώξετε έξω από τη ζωή σας. Άτομα που προσφέρουν καταφύγιο από την παγωνιά που κυκλοφορεί εκεί έξω και φωλιάζει στις ανθρώπινες καρδιές, είναι άτομα αληθινά.

Πρόσεξε όμως… Θα σε πονέσουν. Πολύ. Γιατί; Γιατί η αγάπη πονάει. Κανείς δεν βγαίνει από το δρόμο της άσπιλος.  Όλα γίνονται για κάποιο λόγο…κι αν τώρα δεν βλέπουμε το γιατί – θα το δούμε στο μέλλον.

«Η μοναξιά είναι ανεξαρτησία. Ή τουλάχιστον αυτό έλεγα στον εαυτό μου κάθε φορά που την κοιτούσα στα μάτια. Έπεισα τον εαυτό μου να μην νιώθει. Το μούδιασμα της ίδιας μου της ψυχής έγινε ο καλύτερος μου φίλος. Κι όταν την πρωτοαντίκρισα γνώριζα πως τα μάτια της θα ήταν είτε η αναγέννηση μου, είτε ο θάνατος μου. Μα ποτέ δεν σκέφτηκα, πως και η αναγέννηση- χρειάζεται το θάνατο. Άρα, τι μου έκαναν τα μάτια της; Καλό η κακό; Το μόνο σίγουρο είναι πως ποτέ δεν θα ξεχάσω τον τρόπο που τα χείλη της ακουμπούσαν τα δικά μου κάτω από τα σκεπάσματα. Την ώρα που όλοι κοιμόντουσαν, το «είναι» μου ξυπνούσε από ύπνο βαθύ. Κι όλα αυτά χάρη σε λέξεις που πρώτα χάραξε στη ψυχή μου, κι έπειτα ψιθύρισε στο αυτί μου.»

A muse