Νηφάλιες αλήθειες.

Η μία λάθος επιλογή πίσω από την άλλη. Τελικά το να λες τι νιώθεις και τι θέλεις σε διαλύει περισσότερο από το να κρατήσεις το στόμα σου κλειστό. Πόσο μάλλον όταν βιώνεις κάτι που σε χαροποιεί μετά από κάτι που σε κομμάτιασε ίσως ολοκληρωτικά.

Δεν είναι ότι ψάχνεις θαλπωρή ή αγάπη ή έρωτα σε όποιον άνθρωπο σου δώσει λίγη παραπάνω σημασία. Είναι ότι απλά προσπαθείς να ξεφύγεις από την ίδια λούπα και απλά πέφτεις σε άλλη μία, χειρότερη από την προηγούμενη.

Τα έχουμε ξαναπεί, ο κόσμος είναι κακός και με το που δει ένα αληθινό χαμόγελο τρέχει να το σκοτώσει ειδικά από τη στιγμή που τα πάντα μαθαίνονται. Γι αυτό σου λένε μη διαφημίζεις την ευτυχία σου. Μη τη φωνάζεις. Κι ας πνίγεται το παιδί μέσα σου, κι ας θέλει να ουρλιάξει από χαρά σα να πήρε μόλις το πιο ωραίο παιχνίδι.

Είναι απλό, βούλωσε το.

Τη νιώθεις τη χαρά, φουσκώνει στα σωθικά σου και σε καίει. Κλείνεις μάτια και χαζογελάς μοναχός σε ένα δωμάτιο που σιγά-σιγά μετατρέπεται στο χώρο σου. Κολάζ με τα πρόσωπα φίλων, στιχάκια και ποιήματα, ένα τραγούδι σε επανάληψη και δυο φωτογραφίες που σου καταστρέφουν κάθε νέα αρχή. Μετράς τα λεπτά, χτυπάς έναν υπολογιστή που μοιάζει με απομεινάρι τεχνολογίας και συγκρατείς δάκρυα κοιτάζοντας τη μάνα σου: « μπορείς να φύγεις λίγο; Θέλω να μείνω μόνη.»

Και δεν είναι η πρώτη φορά που το λες. Απόψε ήθελες να βγεις να περπατήσεις ελπίζοντας πως το δροσερό αεράκι θα συνεφέρει τον εγκέφαλο σου. Παρόλα αυτά κάθεσαι σε μια ξεφτισμένη, δερμάτινη καρέκλα ακούγοντας το ίδιο κομμάτι και προσπαθείς να βάλεις τις σκέψεις σου σε μια σειρά.

Τι σε ενοχλεί; Απάντησε μου. Τι από όλα σε ενοχλεί;

Που μια ολόκληρη ζωή πληρώνεις γνώμες άλλων; Που παλεύεις να τους αποδείξεις ότι κάτι αξίζεις μα κάθε λέξη που βγαίνει από το στόμα σου δείχνει το ακριβώς αντίθετο; Τι σε ενοχλεί; Που σε λίγους μήνες κλείνεις χρόνο λανθασμένων επιλογών; Που κάθε μήνας που περνάει είναι και μια καινούρια γκρίνια για κάτι που σε κατασπάραξε; Τι σε ενοχλεί; Που πίσω από την πλάτη σου οι περισσότεροι που συναντάς νέοι ή και παλιοί βλέπουν απλά ένα στόχο για τα μαχαίρια τους;

Τι σε ενοχλεί;

Φιλίες που πίστεψες πως θα κρατήσουν και ενώ ανοίχτηκες επέλεξαν να σε διαλύσουν;

Τι σε πειράζει;

Που τη στιγμή που πίστεψες ότι βρήκες κάτι καλό και άραξες με την κολλητή σου χαμογελώντας και μιλώντας για κάτι Χι και κάτι κόφτες πίτσας, το σύμπαν σε έδειχνε και έσκαγε στα γέλια; Που εκείνος άλλα έδειξε, άλλα ένιωσε, άλλα έκανε και εσύ έμεινες σε μια καρέκλα στις 11.30 το βράδυ γράφοντας για εκείνον με ένα παράπονο που δε θυμάσαι να έχεις ξανανιώσει; Τι σε πείραξε… το ψέμα; Το ότι δε νιώθει όπως εσύ; Το ότι δε θέλει ότι κι εσύ;

Εγώ θα σου πω τι σε ενοχλεί.

Σε ενοχλεί που μια ζωή ακολουθείς τα bad timing με τους κατάλληλους ανθρώπους. Σε ενοχλεί που είσαι παρορμητική μέχρι το κόκκαλο. Σε ενοχλεί που σκέφτεσαι πως σε ένα τέταρτο περνάει το τελευταίο λεωφορείο και εσύ απλά θέλεις να πας να τον βρεις και να τον βρίσεις κλαίγοντας. Όχι γιατί σε έσπασε, αλλά γιατί έφαγες τη μία σφαλιάρα πίσω από την άλλη και δε ξέρεις πια που να κρυφτείς.

Σε ενοχλεί που άφησες τον εαυτό σου ελεύθερο ελπίζοντας σε κάτι διαφορετικό και ας έμοιαζε εξ αρχής με όλα τα άλλα.

Τι ; ναι. Όλοι διαφορετικοί είμαστε, μα τόσο ίδιοι όταν φτάνουμε στο σημείο να θέλουμε ότι δε μπορούμε να κατακτήσουμε κι ας ανήκουμε ήδη σε αυτό.

Διάολε, μόνιμα μπαίνεις στην ίδια λούπα. Μόνιμα το ίδιο τραγούδι.

Είναι απλό πια… κει που έλεγες «20 δεύτερα θάρρους. Και κάτι καλό θα συμβεί.» Ή « τέλος πια το ποτό για να ανοιχτώ. Ότι έχω θα το λέω νηφάλια χωρίς να φοβάμαι.» Κει λοιπόν που έλεγες όλα τα παραπάνω και τα έκανες και πράξη πανάθεμα σε, έφτασες σε σημείο να πρέπει πάλι να γράψεις για να εκφραστείς κι ας μη πιάσει κανείς το πώς νιώθεις.

Κράτα απλά αυτό. Δεν κρατήθηκες από πάνω του για να μην πέσεις. Κρατήθηκες από πάνω του για να δει καλύτερα το ποια είσαι. 

Κι ας μην τον συγκίνησε η δική σου αλήθεια.

Nevaeh