Ανάρμοστη συμφωνία με ηθικές διαταραχές pt2

Μεσάνυχτα παρά κάτι λιγοστά. Μουσικές και ήχοι που πρώτη φορά ακούς μα δε σε νοιάζει. Έχεις κάτι να παίζει στο background απλά και μόνο για να ηρεμεί το μυαλό από όλα αυτά που ουρλιάζουν εκεί μέσα. Καθώς περνάει η ώρα, καρφώνεις τα νύχια στην ίδια πληγή και τραβάς. Μη ρωτάς για τον πόνο. Εθίζομαι σε οτιδήποτε με διαλύει και το κυνηγώ μανιασμένα, είτε σωματικά είτε ψυχολογικά. Βλέπεις όταν οι άλλοι τρυπούσαν το δέρμα τους για ομορφιά και προσπαθούσαν να κρύψουν το φόβο  πίσω από ένα χαμόγελο, εγώ κοιτούσα την αντανάκλαση μου στον καθρέφτη και προσπαθούσα να μη χαζογελάσω. 

Πάλι σκεφτόμουν πως αποζητώ ότι με πονά απλά για τη δόση της αδρεναλίνης που θα μου παρέχει. Γι αυτά τα λιγοστά δεύτερα που θα με εξιτάρει η αίσθηση του ότι αντέχω.

Μια ζωή ολόκληρη και εγώ να προσπαθώ να αποδείξω πως αντέχω.

Απόψε όμως θα σου αποδείξω πως όσο κι αν σου γράψω το ποια είμαι, δε θα με μάθεις αρκετά για να με καταλάβεις. Γι αυτό όταν σου λέω «Νιώθεις;» περιμένω να ακούσω «ναι» κι ας ξέρω πως δε νιώθεις εμένα, μου φτάνει που νιώθεις γενικά.

Εσύ είσαι λίγο διαφορετικός, μα δε θέλω να απλωθείς απόψε επάνω μου. Θέλω να καθίσεις στην άκρη και να κοιτάς το πάτωμα. Εκεί βλέπεις με έφτασες. Εκεί επέλεξα 

να σε αφήσω να με φτάσεις.

Βγάλε τα παπούτσια σου, πιάσε ένα ποτό και αυτή τη φορά προσπάθησε να νιώσεις εμένα.

Είπα πως φέτος θα είναι η χρονιά των «θέλω» και όχι των «πρέπει», μα μάντεψε ποιος απέτυχε για ακόμη μια φορά; Βλέπεις κάτι τέτοια λάθη μου είναι αυτά που με κάνουν να πιστεύω συνεχώς πως ποτέ δε θα είμαι αρκετή. Ούτε για σένα, ούτε για την οικογένεια μου, ούτε για τη δουλειά μου, ούτε για τους φίλους μου.

Εσύ θαρρείς πως έχω το ψέμα στην άκρη της γλώσσας μα στην άκρη της υπάρχουν μόνο λέξεις που φοβήθηκα να αφήσω ελεύθερες τη στιγμή που όλα φώναζαν «κάντο». Εκείνη τη στιγμή, επέλεξα να κουβαλήσω τα κομμάτια μου μακριά σου. Είναι βλέπεις που δε σε καταλαβαίνω κι ας το προσπαθώ καθημερινά, είναι που άτομα που δε με ξέρουν περιμένουν να μπω σπίτι πριν φύγουν ενώ εσύ δεν γυρνούσες καν να κοιτάξεις αν έφτασα σώα.

Η μάνα κι ο πατέρας γέννησαν ένα πλάσμα που αποζητά μονίμως την αγάπη, κι ας την είχε κι από τους δύο σε βαθμό ακατανόητο για τους περισσότερους. Αποζητώ συνεχώς εκείνη την αγάπη που θα με καθηλώσει, που θα με αφήσει νεκρή ενώ ταυτόχρονα κάθε κύτταρο μου θα είναι πιο ζωντανό από ποτέ. Είναι βλέπεις που νιώθουν περηφάνια για όσα χτίζω μοναχή κι ας ξέρω μονάχα εγώ πως γυρεύω να τα διαλύσω με την πρώτη ευκαιρία που θα παρουσιαστεί.

Στη δουλειά βλέπεις, προσπαθώ να δώσω αγάπη. Να μοιράσω χαμόγελα γιατί ποιος δε γουστάρει να ξεκινά τη μέρα του ευχάριστα; Μα είναι στιγμές που το μυαλό μου δε βρίσκεται σε στερεά μορφή και διαλύομαι εσωτερικά που ακόμη και αυτό το χαμόγελο που θα χαρίσω με αδειάζει.

Οι φίλοι… θαρρούν πως αντέχω, πιστεύουν πως εξωτερικεύω τα συναισθήματα μου για το φαίνεσθαι κι ας μην κατανοούν πως αν δεν το κάνω θα εκραγώ. Είναι και εκείνοι που με τις κλωτσιές ξέρουν πως θα στροφάρω μα πλέον κουράστηκα και θέλω κάποιον με το μέρος μου ακόμη και όταν είμαι λάθος. Ξέρω πως είμαι λάθος, τις περισσότερες φορές τουλάχιστον το καταλαβαίνω πριν καν μου το πουν, γι αυτό και αποζητώ τον ώμο που θα μου πει «δεν πειράζει ρε φίλε, ας είσαι λάθος. Δεν πειράζει.» και να παραμείνει εκεί δίχως φωνές και τσαμπουκάδες. Απλά να είναι εκεί. Είναι βλέπεις που δεν αντέχω άλλο τους καβγάδες και το «άντε και γαμήσου» βγαίνει στο εύκολο κι ας χάνω το όποιο δίκιο έχω.

Και όπως είπε και ο MrBlz “Eρωτικά, φιλικά, τυπικά τα χω κάνει σκατά.»

Γενικά ρε παιδί μου, φέτος δεν είναι η χρονιά μου. Αλλά διάολε, προσπαθώ. Κι όσο περισσότερο προσπαθώ, τόσο χειρότερα τα κάνω. Είναι από τις φορές που απλά σκέφτομαι να παραιτηθώ, έτσι για να δω τι θα γίνει, να δω απλά το πώς θα κυλήσουν τα πράγματα.

Δε σου λέω πως δίπλα μου δεν έχω ανθρώπους που μ’αγαπούν. Ίσως κάποιοι από αυτούς να έβαζαν το χέρι τους στη φωτιά για μένα, κυριολεκτικά. Μα υπάρχουν κι εκείνοι που θυμούνται τις επιλογές μου. Υπάρχουν κι εκείνοι που λες, που δε χάνουν ευκαιρία να παίξουν το ρόλο του κάρματος δίνοντας μου κλωτσιά για να με ρίξουν στο χαντάκι από το οποίο παλεύω μια ζωή να γλιτώσω. Ξέρεις κει κάτω είναι όμορφα. Είναι ήρεμα. Είσαι μόνος. Μόνο που…είσαι μόνος.

Σου χα ξαναπεί, τα φοβάμαι τα «μείνε». Μα ήσουν από τα λίγα άτομα που αν μου το έλεγαν, θα έμενα πραγματικά. Δε θα έψαχνα τρύπα να κρυφτώ κι ούτε τρόπο να ξεφύγω από ότι νιώθω. Κι ας μη νιώθω.

Φέτος είναι η χρονιά που είδα ποιοι είναι δίπλα μου. Πίστεψε με, ήταν άτομα που δεν το περίμενα και εκείνοι που θαρρούσα πως βρίσκονται εκεί- φέτος είδα στα μάτια τους πως και να τους πω να φύγουν, δε θα τους νοιάξει.

Εμένα με νοιάζει ρε γαμώτο.

Σου είπα θα σου πω ποια είμαι κι ακόμη μιλάω για τους άλλους. Για το πώς με βλέπουν οι άλλοι. Αστείο…

Ναι που λες. Είμαι κι από αυτό. Αστεία μέχρι το κόκκαλο, να βλέπω αληθινά χαμόγελα παντού και ας χάνω λίγο-λίγο το δικό μου. Φέτος άδειασα κι ας μου ούρλιαζαν οι κολλητές να μην δίνω από δω και από κει τα κομμάτια μου, άντε τώρα να με μαζέψω. Τουλάχιστον πλέον το προσπαθώ μόνη μου χωρίς να βασίζομαι στους άλλους να με συναρμολογήσουν.

Όσο εύκολα θα ανοίξω το εξώφυλλο του ποια είμαι, τόσο δύσκολα θα σε αφήσω να γυρίσεις τις σελίδες του είναι μου. Ίσως γι αυτό να έχω το βρισίδι τόσο εύκολο και η ανάρμοστη συμπεριφορά στις χειρότερες καταστάσεις να είναι το φόρτε μου. Λίγοι το κατανοούν, ακόμη λιγότεροι το αποδέχονται και ελάχιστοι είναι εκείνοι που με αγαπούν γι αυτό.

Λόγω των ανασφαλειών μου, εμπιστεύομαι εύκολα ακόμη και άτομα που γνωρίζω ελάχιστα. Ίσως και καθόλου. Θαρρώ πως πάντα για να σου δώσουν λίγο από τον εαυτό τους, πρέπει να δώσεις λίγο από σένα-κάπως έτσι άδειασα.

Συνέδεσα μικρή την αγάπη με τον πόνο λες και όποιος σ’αγαπά πρέπει να σε πονά. Σα να ναι το ίδιο αυτά τα δύο, προσπαθούσα πάντα να πληγώσω τον εαυτό μου όταν δεν το έκαναν τα άτομα που αγαπούσα. Μπορεί να είναι και λόγω της ανασφάλειας που προείπα: σα να θέλω μονίμως να αποδείξω πόσο λίγη θεωρώ πως είμαι.

Μεγάλωσα έχοντας το θάρρος της γνώμης μου. Η μάνα μου από την  παιδική μου ηλικία με έμαθε να μη φοβάμαι να πω αυτό που έχω να πω. Τώρα το πώς κατέληξα να μασάω τα λόγια μου και να κρύβομαι πίσω από «δεν άκουσες καλά.» δε ξέρω. Έπεισα τον εαυτό μου πως όπως φοβούνται οι άλλοι, έτσι θα φοβάμαι κι εγώ. Προσπαθείς μια ζωή να ταιριάξεις εκεί που δε χωράς για κανένα λόγο.

Μα ακόμη κι αν φοβάμαι να μιλήσω, αργά ή γρήγορα ότι έχω να σου πω θα το δεις κάπου εδώ.

Αν με ακούσεις να τραγουδώ μπροστά σου, να ξέρεις σε ερωτεύομαι ή σε εμπιστεύομαι. Ίσως και τα δύο.

Πάνω από όλα όμως, ψάχνω το ρομαντισμό στις πιο μικρές κινήσεις-ακόμη και σε ένα φιλί που για σένα δε σήμαινε τίποτα κι όμως με άφησες να το ζήσω και να πιστέψω πως αξίζει η προσπάθεια. Κι ας προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου να φύγει. Οι τάσεις φυγής μου, έπαψαν να υπάρχουν τη στιγμή που αντίκρισα τα μάτια σου.

Όταν θέλω κάτι…αργά ή γρήγορα θα το καταφέρω. Να το θυμάσαι αυτό. Τώρα μπορείς να μείνεις ή μπορείς και να φύγεις. Στο χέρι σου είναι αν πιστεύεις πως αξίζει το να στέκεσαι δίπλα μου παρά τα όσα ακούς από εκείνους που ονόμασαν  τους εαυτούς τους «κάρμα» και με κυνήγησαν σα να ήμουν μάγισσα.

Με λίγους είμαι αληθινή. Δυστυχώς η ευτυχώς ήσουν ένας από αυτούς κι ας μην πίστεψες στιγμή πως ότι βγήκε από το στόμα μου ήταν η αλήθεια.

Πώς να στο πω ρε μωρό μου για να το καταλάβεις… όπως και κάθε άλλος άνθρωπος, είμαι μοναδική. Είμαι εγώ, κι ας προσπαθώ καθημερινά να με αλλάξω για να ταιριάξω στα θέλω των άλλων. Όσο γνωρίζω τι λανθάνουν οι πράξεις μου, θα ξέρω το ποια είμαι κι ας μη στο πω ποτέ ευθέως.

Θα παίζω τη ζωή μου σε αναγραμματισμούς, σε τραγούδια με κρυφά νοήματα και σε κάλπικες συμπεριφορές μέχρι να με νιώσεις. Μέχρι τότε, θα περιμένω.

Nevaeh

Υ.Γ: Η χρήση του «εσύ» δεν αναφέρεται σε ένα άτομο αποκλειστικά, μα σε περισσότερα. Ψαχτείτε.