Μία εικόνα, χίλιες λέξεις

Από μικρή ηλικία, άνηκα στην πλειοψηφία των ατόμων που αρνιόντουσαν πεισματικά να αφήσουν τον οποιοδήποτε να αποθανατίσει την εικόνα τους σε οποιουδήποτε είδος φωτογραφία. Εκτός από αυτό απεχθανόμουν ακόμη και τα σκίτσα, τις ζωγραφιές ή οτιδήποτε μπορούσε να κρατήσει τα χαρακτηριστικά και τις εκφράσεις  της στιγμής αναλλοίωτα στο πέρασμα των χρόνων.

Κατά τη γνώμη μου και μόνο, οι άνθρωποι αλλάζουν. Οι στιγμές όμως που έζησες ή που θα ζήσεις , όχι. Δεν αλλάζουν. Παραμένουν ίδιες όσα χρόνια κι αν περάσουν. Τα συναισθήματα που σου δημιουργούν μένουν χαραγμένα στα βάθη της ψυχής σου για να σου θυμίζουν πως τα νιάτα και η ομορφιά δίνουν δύναμη ακόμα και στον πιο ψυχολογικά γερασμένο άνθρωπο. Ή πως το πέρας του χρόνου αφήνει τα σημάδια του στην εξωτερική σου όψη, όσο και στην εσωτερική σου.

Τι πιο όμορφο όμως από το να έχεις την δυνατότητα να κρατήσεις ζωντανή στο νου σου μία εικόνα όχι μόνο στη μνήμη σου, αλλά και σε κάτι χειροπιαστό. Κάτι το οποίο μπορείς ανά πάσα στιγμή να ανοίξεις το συρτάρι του δωματίου σου και να το βρεις εκεί μπροστά σου. Να σε κοιτάζει όπως ακριβώς το κοιτάς εσύ.

Βέβαια σε καμία περίπτωση δεν αναφέρομαι στο να ζεις την ζωή πίσω από μία φωτογραφική μηχανή ή πίσω από μία βιντεοκάμερα. Αναφέρομαι στο να μπορείς να κοιτάξεις αυτή την ανάμνηση και να ξαναζήσεις πράγματα που ίσως και να τα είχες ξεχάσει. Να αναζωπυρωθούν στα απομεινάρια της ψυχής σου, να αναγεννηθούν έπειτα από απλά την παρουσία μίας θολής ανάμνησης του γεγονότος.

Συνειδητοποίησα τα παραπάνω έπειτα από μία επιδρομή σε παλιές φωτογραφίες, σε εκείνες που ήμουν τίποτα άλλο από ένα μικρό πιτσιρικάκι και χαμογελούσα από καρδίας. Το μόνο που έχω να πω είναι ότι, βγάλτε φωτογραφίες. Όσο περισσότερες μπορείτε. Όσο πιο αυθόρμητες γίνεται. Μαζί με συγγενείς κι ας σας σπάνε τα νεύρα όπως λέει η σημερινή νεολαία, παρέα με φίλους, με γνωστούς και άγνωστους όσο τρελό κι αν σας ακούγεται. Ανεβείτε στα βραχάκια της Ακρόπολης παρέα με ένα καφάσι μπύρες πάρτε αγκαλιά την παρέα σας και τον κάθε άγνωστο που βρίσκεται στην διπλανή παρέα, τραγουδήστε όλοι μαζί σαν να μην υπάρχει αύριο και απαθανατίστε κάθε γέλιο. Ένα κλικ της κάμερας ή του κινητού είναι το μόνο πράγμα που χρειάζεται κανείς. Τίποτα παραπάνω. Μία φωτογραφία από σχεδόν κάθε σας στιγμή.

Είναι λεπτομέρειες που ίσως και να τις ξεχάσεις, ή που ίσως να μην τις έχεις παρατηρήσει καν: το πως λαμπυρίζουν τα μάτια του αγαπημένου σου κάτω από το φως των αστεριών σε μία ερημική παραλία έπειτα από ένα βραδινό μπάνιο κι αρκετά ποτά. Το πώς σε αγκαλιάζουν οι φίλοι σου έπειτα από μεγάλο χρονικό διάστημα  και τα λοιπά και τα λοιπά.

Η φωτογραφία ίσως να δημιουργήθηκε για διαφορετικό σκοπό από αυτόν που πιστεύω εγώ. Αλλά κατά τη γνώμη μου, δημιουργήθηκε για να παραμένουν ατόφιες οι στιγμές και για να προβάλουν τη μαγεία μιας καθαρά αυθόρμητης στιγμής που γελάς με τη ψυχή σου και ας φαίνονται κόκκινα τα μάτια σου, κι ας χαμογελάς στραβά… κι ας είναι με άτομα που πλέον δεν θέλεις να έχεις καμία σχέση. Κι ας πέρασαν τα χρόνια και έχασες τα νιάτα που είχες κάποτε.  

A muse