Ξυπνώντας απ΄τον λήθαργο.

Είναι κι αυτές οι στιγμές που δε θέλεις να γράψεις για τους άλλους, που δε σε νοιάζει αν θα βρεθεί κάποιος να δει τον εαυτό του μέσα στις λέξεις σου. Είναι στιγμές που δε ξέρεις αν θες να γράψεις, αν πρέπει να γράψεις ή αν θα ήταν καλύτερα να το αφήσεις και να πνίξεις μέσα σου-συναισθήματα που καλύτερα να μην ένιωθες.

Νύχτες σαν κι αυτή νιώθω καταραμένη. Καταραμένη που δε μπορώ να ακολουθήσω ένα «θέλω» για τα «θέλω» των άλλων. Για τα «πρέπει» μιας κοινωνίας που περιβάλει το είναι μου σε δίχτυα που όσο περνάει ο καιρός με πνίγουν. Ζητούσα μια αγκαλιά τόσο σφιχτή που να μου κόβει την ανάσα μα καθώς περνάει ο καιρός μισώ τις αγκαλιές. Μισώ τα αγγίγματα. Μισώ τα φιλιά και τα χάδια. Τις υποσχέσεις φίλων που κατέληξαν σε ψέματα που γκρέμισαν τις πιο κρυφές ευχές μου. Τα μισώ γιατί όταν τα έχω δε μπορώ πλέον να τα χορτάσω. Ποτέ δεν είναι αρκετά. Οι δείκτες τρέχουν πιο γρήγορα κι από τις σκέψεις μου και δε θέλω τίποτα άλλο. Απλά να συνέλθω.

Και τώρα που μιλάμε για ευχές, ας ευχηθώ και εγώ σαν όλους καλή χρονιά σε όποιον με νιώθει. Όχι ότι απόψε με νοιάζει. Απόψε το μόνο που με νοιάζει είναι μια μυρωδιά που έμοιαζε με φαντασίωση. Κάτι ανάμεσα σε καπνό και σε θράκα, σε jack daniels και σε σεξ. Τις μυρωδιές όμως τις βιώνεις μια φορά και τις θυμάσαι για πάντα. Είναι πιο δυνατές από κάθε φιλί και κάθε αγκαλιά, οι μυρωδιές στιγματίζουν την κάθε σου μέρα δυνατότερα κι απ΄το χαστούκι της ζωής που νόμιζες πως έφαγες στην εφηβεία- αστεία πράγματα. 

Στο θέμα μας. Απόψε λοιπόν δε με πολύ-νοιάζει αν νιώθει κανείς. Με νοιάζει που νιώθω εγώ  τον εαυτό μου ίσως για πρώτη φορά. Η επίγνωση της κάθε σου άκρης και της κάθε σου ρωγμής υποχρεώνει τον καθρέφτη σου να δείξει όμορφος. Και σαν αγαπημένη φράση του 2016, ακροβατώ ξανά. Τσίρκο καταντάει ώρες ώρες το μυαλό μου. Ακροβατώ και αναρωτιέμαι, τι να ευχηθώ;

Καλή χρονιά και ευτυχισμένη; Μπα. Σας τα παν κι άλλοι. Ας ευχηθώ λοιπόν το 2017 να είναι η χρονιά που τα «θέλω» σας θα έχουν διάρκεια. Μια χρονιά που δε θα επηρεάζεστε από τον περίγυρο σας που πασχίζει καθημερινά να σας χώσει σε μια γαμημένη ρουτίνα.  Εύχομαι το 2017 να είναι η χρονιά των «θέλω» και όχι των «πρέπει». Να είναι η χρονιά του «τώρα» και όχι του «θα δείξει».

Επιστρέφοντας στη γκρίνια μου καθώς τρέμω από την υγρασία. Νύχτες σαν κι αυτή αμφισβητώ την ιδεολογία ζωής. Είναι άραγε το follow your sins καλή ιδέα; Μήπως ήταν μια ατάκα για να καλύψω τις χαζομάρες που κάνω μια ζωή; Μήπως είναι άλλο ένα προσωπείο για να καλύψω τυχόν τύψεις για τα λάθη μου; Μήπως κάπου στην πορεία έχασα τον δρόμο μου και έγινα ένα με τη μάζα που τόσα χρόνια βρίζω; Δε ξέρω. Απάντηση στα ατελείωτα ξενύχτια μου δε βρήκα και φως στο τούνελ δεν είδα, μέχρι στιγμής τουλάχιστον.

Σκέψεις και σημειώσεις σε μια γωνία ενός μπαρ και το μάτι σου να πέφτει στην κάβα που τόσο θέλεις να αδειάσεις.  Μα με μια κολλητή σωματικά απούσα ποιος θα σε γυρίσει σπίτι κλαίγοντας; Και το ρίχνεις στα ενεργειακά και στους καφέδες και πριν το καταλάβεις δεν τρέμεις πλέον από την ψύχρα και την υγρασία αλλά από τα  νεύρα και την ένταση. Και όλα είναι στο κόκκινο και βλέπεις κόκκινο και σαν ταύρος ορμάς στο παρελθόν και τα διαλύεις όλα. Γυαλιά-καρφιά, παρανάλωμα στον απόηχο του αύριο όπως είχα πει και παλιότερα. Σκατά, ούτε και ξέρω πλέον τι γράφω. Ούτε θέμα έχω ούτε τίτλο θα βρω… σκατά.

Και κάθεσαι στην ίδια γωνία δίχως ειρμό, με το κινητό στο χέρι αναλογιζόμενος μια επιλογή που σε αγχώνει όπως η επιλογή σχολής στα δεκαοχτώ σου. Μοιάζει να εξαρτάται η ζωή σου από δαύτη και πατώντας αποστολή,  χάνεις λίγο τον κόσμο κάτω από τα πόδια σου.

Κάθε σωστό μοιάζει λάθος και κάθε λάθος μοιάζει τόσο σωστό που αν η ζωή σου ήταν τεστ λυκείου θα είχες μείνει στην ίδια τάξη. Test στο οποίο κρατάς τον εαυτό σου σε εγρήγορση και πριν το καταλάβεις η επίδραση της καφεΐνης σε παρατάει και σε αφήνει σε κόμμα. Και όλα σου τα συναισθήματα μαζεύονται στις άκρες των ματιών σου και ξεχύνονται σε υγρή μορφή. Θες να φωνάξεις, να ουρλιάξεις, να βρίσεις μα σέβεσαι τον ύπνο των γύρω σου και έτσι παραμένεις με το χέρι να καλύπτει το στόμα σου και τα συναισθήματα σου να μουλιάζουν το δέρμα σου καθώς αυτό γίνεται κόκκινο από την πίεση της παλάμης.

Περίεργο πράγμα οι λέξεις. Πληγώνουν κάποιες φορές παραπάνω από τις πράξεις ενός ατόμου. Σε αυτές κρύβεται η καλοσύνη που έψαχνες για χρόνια και σε ένα «καληνύχτα» ξεσπάς σε δάκρυα. Ψιθυρίζοντας στη νύχτα χτυπάς το πληκτρολόγιο με τα δάχτυλα σου και πέφτεις για ύπνο.

Η μοναδική σου προσευχή; Να ξυπνήσεις και να μη σκέφτεσαι.

Muse