Κάνε τη ρουτίνα μου δική σου, σπάζοντας την.

Ζω γι’αυτό το «θέλω να σε δω» που θα σου πω και αυτό το «ντύσου, έρχομαι.» που θα μου απαντήσεις.

Γι αυτή την πολυπόθητη αδρεναλίνη που λες πως ζεις και πεθαίνεις μα ποτέ δε σε είδα να σπας το καλούπι και εγώ τα μέτρια μωρό μου δε τα μπορώ.

«Μην πιούμε πολύ σήμερα.» Όχι αγάπη μου, ή θα πιούμε μέχρι να μη μπορώ να σταθώ ή δε θα πιούμε καθόλου.

«Με ρέγουλα τις τρέλες.» Όχι μωρό μου, ή που θα παρανομήσουμε μέχρι να σε παρακαλάω να με πας σπίτι και να μου σκίσεις τα ρούχα πάνω στις αμαρτίες μας, ή που θα μείνεις σπίτι να γράψεις στίχους.

Σου είπα, τα μέτρια δεν τα γουστάρω και κοίταξες τον καφέ μου με μια απορία στο βλέμμα που με έκανε να θέλω να στον φτύσω στα μούτρα. Το μόνο μέτριο στη ζωή μου είναι ο καφές μου, όχι ο άντρας μου.

Σου έδωσα μια επιλογή, σου άνοιξα διάπλατα το βιβλίο της καρδιάς μου και σου χάρισα μια πένα δίχως μελάνι να αφήσεις το όνομα σου πάνω του. Και με κοίταξες με την ίδια απορία.

Στις καρδιές μωρό μου δε γράφουμε, στις καρδιές χαράζουμε ονόματα, αφήνουμε το αίμα να τρέξει και έπειτα με κάθε βήμα νιώθουμε την πληγή να ανοίγει λίγο περισσότερο.

Κι όταν δείλιασες το όνομα το χάραξα εγώ, τόσο βαθιά και με τόσο μεγάλα γράμματα που άλλο, δε χωρούσε. Και τα άπλωσα να έχουν χώρο ανάμεσα τους να είναι άνετα. Και έκανα στην άκρη επιθυμίες να είσαι άνετα εσύ μέσα σε αυτές. Και τέντωσα τα χέρια μου να είσαι άνετα μέσα στην αγκαλιά μου. Τόσο άνετα, όσο άβολα νιώθω εγώ στη δική σου κάθε φορά που με κρατάς.

Όχι μη. Μη φρικάρεις.

Να μη μπορώ να αναπνεύσω με κάνεις, να ασφυκτιώ να θέλω να τρέξω μακριά από την μοναδική αγκαλιά που κούμπωσα πραγματικά. Από τις αγκαλιές που λατρεύω και καρτερώ καθημερινά. Τέτοια είναι η αγκαλιά σου.

Η δόση μου είσαι μωρό μου.

Και σου το είπα, ζω για αυτό το γαμημένο « ντύσου, έρχομαι.» που περιμένω χρόνια να μου πεις. Γι αυτό το ρίσκο που θα πάρεις, για τις δουλειές που θα παρατήσεις για να μου δώσεις ένα από τα φιλιά σου που λατρεύω. Για αυτό το ηλίθιο χαμόγελο που θα σου ρίξω όταν σε βρω μπροστά μου και για τα γέλια που θα κοροϊδέψεις γιατί ακούγονται σαν πεντάχρονου κοριτσιού.

Έτρεξες μοναχά να με βρεις όταν χανόμουν, όταν έτρεχα μακριά σου και βρήκες πάτημα σε περιγραφές της γειτονιάς μου για να βρεις το δρόμο σου σε μένα.

Και τώρα χάνομαι μωρό μου, τώρα σε θέλω εδώ. Μείνε πέντε λεπτά κι ύστερα φεύγεις. Ύστερα γύρνα στη ρουτίνα σου αλλά κάνε μια από τις τρέλες που λατρεύω σε εσένα.

Κι άσε με μετά να σε βρίσω που μου χάλασες τη ρουτίνα και τον ειρμό. Ξέρεις πως δεν τα εννοώ.

Πάρε τα πόδια σου κι έλα. Μια ώρα δρόμος θα είναι στο υπόσχομαι μα θα σώσεις πολλά περισσότερα από το χρόνο σου απλά.

Απείλησε με ξανά και ξανά πως θα έρθεις και δεν θα υπολογίσεις τίποτα. Κανένα κανόνα. Τέτοια θέλω να είναι η αγάπη μας, αφού το βλέπω στα μάτια σου κάθε φορά που με αγγίζεις.

Αρπακτικό είσαι και κρατιέσαι από φόβο. Από τα αρπακτικά που σε κάνουν δικό τους με τρόπο μοναδικό. Όχι από αυτά τα άλλα, που κατατρώνε τη ψυχή σου.

Κουφάρι στα χέρια σου δε θα μείνω ποτέ μωρό μου, με γεμίζεις με τρόπο μαγικό.

Την τρέλα μου μόνο μην μου παίρνεις μακριά.

Muse