Ανάρμοστη συμφωνία με ηθικές διαταραχές;

Πιάσε ένα ποτό, βγάλε τα παπούτσια σου και βάλε τα πόδια σου πάνω στα δικά μου να είσαι άνετα. Απόψε θέλω να σου μιλήσω για το ποια είμαι πραγματικά. Μου πήρε πολύ χρόνο και πολύ κόπο να το καταλάβω. Έπειτα, ακόμη περισσότερο να το αποδεχτώ και να μάθω να ζω με αυτό.

Μην κοιτάς το πάτωμα, τα μάτια μου κοίτα κι ας μοιάζουν κενά στιγμές που κρύβομαι πίσω από την πολιοφορεμένη μου μάσκα. Απόψε θα με δεις αληθινή. Με τις πληγές και τις ουλές που αγκαλιάζουν το σώμα μου κάτω από το δέρμα. 

Απόψε θα σου αφεθώ και θα σου πω ποια είμαι. Έπειτα ο καθένας το δρόμο του, ναι; Αυτή τη χάρη θέλω μόνο. Άτομα που ξέρουν ποια είμαι δεν μένουν τριγύρω για πολύ, οπότε θα σε αφήσω εγώ. Να σε βγάλω από τη δύσκολη θέση του να φύγεις πρώτος.

Έπειτα θα σου μιλήσω για το που είμαι χαμένη. Αρνούμενη να βρεθώ από τον οποιοδήποτε.

Είμαι η Muse. Μια ζωή κρυμμένη πίσω από ένα προσωπείο που με βοηθούσε να εκφραστώ ελεύθερα. Έτσι κι εδώ, κρυμμένη πίσω από ένα ψευδώνυμο που διόλου με χαρακτηρίζει. Ίσα ίσα, αν καταφέρεις και δεις λίγο μέσα στον εγκέφαλο μου θα τρομάξεις.

Μιλώ πολύ και τις περισσότερες φορές, δεν λέω απολύτως τίποτα με λέξεις. Οι πράξεις μου δε, βρίσκονται στην γκαρνταρόμπα μου σε πληθώρα. Αυτές είναι που με χαρακτηρίζουν και με έμαθαν πως εκείνες με ορίζουν. Πράξεις που λανθάνουν σκοπούς, σκοπούς αλλιώτικους, πράξεις που με οδηγούν σε συναισθήματα επίπονα. 

Είμαι αγχώδης μα διόλου ενοχική. Βλέπεις τις πράξεις μου τις καλοζύγιζα πάντα. Στο ζύγι έμπαιναν τα θέλω μου με τα αισθήματα των άλλων τριγύρω. Όταν πια δεν με ένοιαζε τι θα σκεφτούν, έπραττα. 

Διάολε, έπραττα με όλο μου το «είναι». Άρα που χώρος για ενοχές όταν η κάθε σου πράξη περνάει από χίλια μύρια κόσκινα πριν την εκτελέσεις; Μα ποτέ καλομελέτημενη, ούτε και καλοσχεδιάσμενη. 

Κάθε πράξη κατέληγε από το μυαλό μου στη ζωή μου σε κλάσματα δευτερολέπτου. Τόσο μόνο βλέπεις αντέχω να σκεφτώ για τη δική μου την κατάληξη. Κι όταν πια είχα χρόνο για μετάνοιες, τον χρησιμοποιούσα αλλού.

«Καλύτερα να μετανιώσεις για κάτι που έκανες, παρά για κάτι που δεν έκανες.» μου είχε πει ο πατέρας μου κάπου στα 14 και από τότε, φράση ζωής κατέληξαν τα λόγια του.
Έδινα καύσιμο στον εγωισμό και στον αυθορμητισμό μου και έγινα κάστρο συναισθηματικά απόρθητο. 

Είμαι καυστική και κάφρος. Έμαθα να αποφεύγω δύσκολες καταστάσεις και να ελίσσομαι μέσα από αυτές με το χιούμορ μου. Που διόλου μοιάζει γυναικείο, κάθε άλλο. Αντρικό χιούμορ βλέπεις, γι’αυτό και πάντα τα πήγαινα καλύτερα με τους άντρες. Γι αυτό και έμαθα να σκέφτομαι κάποιες φορές σαν και εκείνους, κάποιες, όχι πάντοτε. 

Έχω ακούσει φράσεις και φράσεις βλέπεις από δαύτους και είναι πλάσματα μαγικά και μυστήρια. Σου παίρνουν τις ελπίδες για να σε καθηλώσουν με ένα «μείνε να κοιμηθούμε μαζί και φεύγεις το πρωί.»

Μα μαθημένη στα «φεύγα» της ζωής, ποτέ δεν έμενα για ένα τσιγάρο ακόμη. Προτιμούσα να το κάνω στο δρόμο για το σπίτι μοναχή, σκεπτόμενη τη νύχτα που πέρασε.

Επίσης είμαι συναισθηματική και ρομαντική, λατρεύω τις νύχτες κοιτάζοντας τα αστέρια να αναλύω τη ζωή με μια μπύρα στο χέρι και ένα τσιγάρο στο άλλο.

Διακατέχω μια ψυχασθένεια που λίγοι αντέχουν. Λατρεύω να τρυπώνω στο μυαλό κάποιου και να το κάνω μπουρδέλο, στην κυριολεξία. Πέρασα εποχές που κοιτούσα τους ανθρώπους σαν θηράματα, να δω ποιον εγκέφαλο θα καταστρέψω. 

Μη φεύγεις, όχι ακόμα. Σου είπα θα σε διώξω εγώ όταν έρθει η ώρα. Μη μου χαλάς το χατίρι, όχι τώρα που αποφάσισα πως θα σε αφήσω να μείνεις λίγο ακόμη. 

Θες να μάθεις που είμαι χαμένη λοιπόν; Τι; Πως το ξέρω; Αφού σε βλέπω να βάζεις κι άλλο ποτό.
Είμαι χαμένη που λες, μέσα σε κάτι παλιούς δίσκους από βινύλιο που λατρεύω να μυρίζω. Η οσμή τους φέρνει θύμηση παλιάς εποχής, ίσως και πιο αγνής από τη δική μας. Χαμένη κάπου ανάμεσα στο ξεχασμένο, επαγγελματικό πικάπ του σαλονιού που παραμένει αχρησιμοποίητο για χρόνια και στον ήχο της βελόνας πάνω στο δίσκο. 

Οι δρόμοι που πήρα είναι κάτι ανούσια βογγητά και κάτι « μη μου μιλάς ρε φίλε, το ταβάνι είναι πιο ενδιαφέρον.» που ξεφούρνισα για να καταστρέψω κάθε πιθανό είδος ευάλωτου συναισθήματος που έτρεφε το πρόσωπο για μένα. Ο «έτσι» που λες, ακόμα τριγυρνά στο μυαλό μου. Κάποιος θα ήθελα να του πει πως ήταν υποψήφιο θύμα, πως ήταν πείραμα, μέχρι που παραλίγο να τον ερωτευτώ και αποφάσισα να την κάνω με ελαφρά για να μη χρειαστεί να δω τον εαυτό μου να χάνει στο ίδιο του το παιχνίδι. 

Είμαι χαμένη λοιπόν σε κάτι ξύδια που κατέβασα μοναχή γιατί δεν ήταν εδώ εκείνος που χρειαζόμουν και σε κάτι τζούρες τσιγάρου που μου έκαψαν τα σωθικά γιατί δε γίνεται να συνδυάσεις λυγμούς με καπνό. 

Έχω ξεχαστεί σε μια ταράτσα με τραπεζάκι μια σιδερώστρα και κάτι μοχίτο που ήπια με τις κολλητές μου. Σε κάτι φράσεις αστείες που πονούσε το στομάχι μου από τα γέλια και σε κάτι « πότε γυρνάς;» που έφτυσα την καρδιά μου μαζί τους. 

Χάθηκα βλέπεις γιατί ο κόσμος δε με χωρούσε και τα καλούπια δεν ήταν ποτέ αρκετά για να με συνεφέρουν. Χάθηκα για να βρω εγώ τον εαυτό μου και άφησα τους άλλους να ψάχνουν τα κομμάτια μου. Μα τα πήρα όλα μαζί μου βλέπεις, τίποτα δεν τους άφησα. 

Τίποτα και για κανέναν. Μόνο για μένα, μόνο για σένα, μόνο για εκείνον. Μόνο για αυτούς μου με βλέπουν όπως βλέπω εγώ τον εαυτό μου και κατάφεραν να με κρατήσουν δίπλα τους. 

Αστραπή είμαι ρε μωρό, τι δεν καταλαβαίνεις; Αστραπή.
Όσο γρήγορα χτυπήσω, τόσο γρήγορα θα λάμψω και θα φύγω. Η κεραυνός. Δε ξέρω ποιο από τα δύο περιέγραψα μόλις αλλά ξέρεις πως αυτό είμαι. 

Δεν κρατάω για πολύ, δεν είμαι για πολύ. 

Αν δεν μπορείς να κάνεις την ίδια ταλάντωση στο χώρο με μένα, αν δεν μπορείς να ακολουθήσεις το ταγνκό που επέλεξα να χορεύω μια ζωή δεν έχεις θέση στην πίστα μου. 

Τώρα, άσε το ποτήρι κάτω και πάρε τα παπούτσια σου. Θέλω να φύγεις. 

Γιατί; Ήταν η συμφωνία μας. Εγώ θα σου πω και εσύ θα φύγεις. Δεν θες; Δε με νοιάζει. 

Γιατί τις συμφωνίες που έκλεινα πάντοτε τις κρατούσα κι ας ήταν η αποψινή με το τέρας που φοβόμουν όταν ήμουν μικρή.

Muse